Ο κύριος Pebble

 Ο κύριος Pebble δυσκολευόταν να συστήσει τον εαυτό του λόγω μιας παράξενης ιδιοφωνίας, θα έλεγε κανείς.

Όταν ο κύριος Pebble συστηνόταν, ο περισσότερος κόσμος άκουγε Pimple και αυτό οδηγούσε σε δυσάρεστες παρεξηγήσεις.

Σε συνδυασμό με την, ας πούμε μοναχική, δουλειά του (δούλευε απομονωμένος στο τμήμα διαλογής αλληλογραφίας) και αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο κύριος Pebble απολάμβανε τα απλά πράγματα στη ζωή, όπως ας πούμε να φροντίζει τον κήπο του, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι ο κύριος Pebble ζούσε τη ζωή του ερημίτη.

Οι γονείς του είχαν πεθάνει αρκετό καιρό τώρα, και αν και δεν ήταν κανένα σπουδαίο μυαλό, και καθώς σίγουρα δεν έλαβε καμία τεράστια κληρονομιά, πέρα από το σπίτι που ζούσε, τα είχε καταφέρει καλά στη ζωή του.

Είχε βρει σταθερή δουλειά, οι λογαριασμοί του ήταν τακτοποιημένοι, υπήρχε φαγητό στο τραπέζι, και ο κήπος του ήταν φροντισμένος.

Ο κύριος Pebble πέρα από την ιδιοφωνία του, είχε και μία ιδιομορφία. Για την ακρίβεια, δεν είχε καμία ιδιομορφία, με αποτέλεσμα το πρόσωπό του να περνάει απαρατήρητο.

Στις καθημερινές του συναλλαγές, ο κύριος Pebble, ήταν ευγενικά αδιάφορος, ακόμα και στα καταστήματα όπου ήταν τακτικός πελάτης.

- Καλημέρα κύριε P.

- Καλημέρα κύριε Morris.

- Το συνηθισμένο;

- Βεβαίως. Ευχαριστώ.

- Ορίστε. 7,60 παρακαλώ.

- Ορίστε. 7,60 ακριβώς. Ευχαριστώ.

Ο κύριος Morris και ο κάθε κύριος Morris που εξυπηρετούσε τον κύριο Pebble, για κάποιο παράξενο λόγο που ούτε οι ίδιοι δεν είχαν αντιληφθεί, δεν είχαν καμία περιέργεια για τον κύριο Pebble και καμία όρεξη να του πιάσουν κουβέντα, ακόμα και οι πιο ομιλητικοί από αυτούς.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, κατά την παιδική του ηλικία, περνούσε επίσης απαρατήρητος, ακόμα και από τους μπούληδες. Για τα κορίτσια ούτε λόγος. Και οι καθηγητές του είχαν αντιληφθεί από νωρίς, αλλά και αργότερα όπου ο κύριος Pebble απλά δήλωνε το προφανές, ότι ο κύριος Pebble δεν είναι για πολλά, κάτι που φαινόταν και στους βαθμούς του, μιας και περνούσε όλα τα μαθήματα στη βάση.

Οπότε τον άφηναν ήσυχο.

Αυτό ακριβώς που ζητούσε και ο κύριος Pebble.

Χωρίς καμία φαντασία, καμία προσδοκία, κανένα στόχο, καμία επιθυμία οποιουδήποτε είδους, εκτός ίσως από μία ενδόμυχη ανάγκη να λύνει παζλ, ο κύριος Pebble κυλούσε, θα λέγαμε, σαν πετραδάκι στη ροή της ζωής, μιας ζωής που δεν είχε επιλέξει, αλλά που του ταίριαζε απόλυτα.

Ο κύριος Pebble δεν σκεπτόταν. Απλά υπήρχε. ένα γεγονός που θα έκανε τον Ντεκάρτ να ντραπεί.

Στις ελάχιστες φορές που ο κύριος Pebble είχε αναστατωθεί, είχε αποτινάξει το συναίσθημα από πάνω του με μία έκφραση αδιαφορίας και ένα ανασήκωμα των ώμων, σαν το ερέθισμα να είχε βρει κάποιο αδιέξοδο στον εγκέφαλο του και να διοχετεύτηκε αντανακλαστικά σε εκείνους τους μυς.

Σε όλες τις περιπτώσεις το συμβάν δεν είχε πάρει διαστάσεις και όλα είχαν λήξει ομαλά.

Η ζωή δεν επεφύλασσε εκπλήξεις για τον κύριο Pebble, μιας και ο κύριος Pebble δεν εκπλήσσοταν εύκολα.

Χωρίς καμία μεταφυσική ανησυχία, από τη στιγμή που οι θρησκείες, η φιλοσοφία η ιστορία και η επιστήμη δεν παρουσίαζαν κανένα ενδιαφέρον για εκείνον, έννοιες όπως θάνατος, τύχη, χρόνος, άνθρωπος, δεν τον αφορούσαν καθόλου.

Για τον κύριο Pebble ότι συνέβαινε, απλά συνέβαινε και συνεπώς δεν υπήρχε κάτι να τον εκπλήξει ή να τον αναστατώσει.

Από την άλλη, η ζωή δεν επεφύλασσε εκπλήξεις για τον κύριο Pebble γιατί το πρόγραμμά του ήταν προκαθορισμένο και το τηρούσε απαρέγκλιτα.

Το πρωί ξυπνούσε πλαταγίζοντας το στόμα του και έπινε αμέσως ένα ποτήρι νερό. Στη συνέχεια έκανε την τουαλέτα του. κατούρημα, χέσιμο, μπάνιο, ξύρισμα, δόντια, (με αυτή τη σειρά) και μετά έπαιρνε το πρωινό του, (πορτοκαλάδα, καφές, δημητριακά, ένα αυγό βραστό ελαφρώς μελάτο και λίγο τυρί) κοιτώντας αδιάφορα το παράθυρο που έβλεπε στον κήπο του.

Ο κύριος Pebble, το μόνο πράγμα που σκεφτόταν καθημερινά κατά τη διάρκεια του πρωινού του, ήταν τί προμήθειες θα πάρει για το μεσημεριανό και βραδινό του φαγητό, όπως επίσης και για το δεκατιανό και το απογευματινό σνακ. Αυτό τον απασχολούσε τουλάχιστον μέχρι την ώρα που ντυνόταν και έφευγε για τη δουλειά.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο γεγονός, ήταν ότι ο κύριος Pebble, άθελά του, είχε καταφέρει να καμουφλάρεται τέλεια στο αστικό περιβάλλον.

Με σιγουριά κάποιος θα έλεγε, ότι ο κύριος Pebble δεν ήταν κομψά ντυμένος, αλλά και με την ίδια ευκολία θα έλεγε, ότι δεν ήταν κακοντυμένος.

Απλά η επιλογή των ρούχων του, όσον αφορά στην υφή, στο χρώμα, ή στο σχέδιο, τον καθιστούσε αόρατο όταν κυκλοφορούσε στην πόλη και ιδιαίτερα όταν στεκόταν ακίνητος.

Στη δουλειά του έφτανε από τους πρώτους, με αποτέλεσμα να τον βλέπουν να χτυπά την κάρτα του οι λιγότεροι δυνατή συνάδελφοι και, κατά ένα περίεργο τρόπο, καθώς κατευθυνόταν στο πρώτο υπόγειο όπου και δούλευε, όταν περνούσε από μπροστά τους, είτε τους έπεφτε το στυλό, είτε χτυπούσε το τηλέφωνό τους στρέφοντας τους την προσοχή, είτε είχε μόλις στρίψει τη γωνία του διαδρόμου μια στιγμή πριν συναντήσει κάποιον που έβγαινε από το γραφείο του, διέσχιζε έτσι το χώρο, σαν σκιά τη νύχτα.

Στο σχόλασμα, χτυπούσε την κάρτα του στην έξοδο του υπογείου, και αποχωρούσε από το κτίριο πιο κρυφά κι από τον Elvis.

Επέστρεφε στο σπίτι του από την ίδια διαδρομή καθημερινά, περνώντας από την τοπική αγορά για τα ψώνια του, και ενίοτε από την τοπική αλυσίδα βιβλιοπωλείων όπου και έπαιρνε ένα παζλ, εάν την προηγούμενη μέρα είχε τελειώσει εκείνο που έφτιαχνε.

Στο σπίτι τακτοποιούσε τα ψώνια, έκανε ένα ντους και ξεκινούσε να μαγειρεύει.

Γευμάτιζε μελετώντας το εξώφυλλο από το κουτί του παζλ το οποίο έλυνε, έπλενε τα πιάτα, καθάριζε την κουζίνα και έπαιρνε έναν υπνάκο στον καναπέ.

Όταν ξυπνούσε, ( χωρίς ξυπνητήρι και πάντα 2 ώρες ακριβώς αφού είχε πέσει για ύπνο) πλατάγιζε το στόμα του, έπινε ένα ποτήρι νερό και ετοίμαζε τσάι.

Έφτιαχνε το παζλ του πίνοντας το τσάι και όταν βράδιαζε, έτρωγε κάτι ελαφρύ, έκανε τη βραδινή του τουαλέτα και πήγαινε για ύπνο.

Το ίδιο μοτίβο ακολουθούσε και την επόμενη μέρα, έκτός από τα σαββατοκύριακα, όπου αντί να πάει στη δουλειά, έκανε δουλειές στο σπίτι και φρόντιζε τον κήπο του.

Ο κήπος του κυρίου Pebble, ήταν 3x4 και στο κέντρο του υπήρχε μία ξύλινη επιφάνεια όπου βρισκόταν ένα μικρό τραπεζάκι και μία κουνιστή πολυθρόνα.

Η ξύλινη επιφάνεια οριοθετούνταν από στρογγυλά βότσαλα και περιμετρικά αυτής βρισκόταν ο κήπος που περιείχε δύο είδη τριανταφυλλιάς (μία ροζ και μία λευκή), δύο μπιγκόνιες, δύο σερφίνιες, ένα σινικό ιβίσκο, ένα μετροσίδερο και μία aucuba.

Ο κύριος Pebble φυσικά και δεν απολάμβανε τη φυσική ομορφιά των φυτών του κήπου του.

Για εκείνον, η εικόνα, ενός τριανταφύλλου ας πούμε, αποτελείτο από τα επιμέρους τμήματά του (το βλαστό, τον ανθό, τα φύλλα και το στέλεχος) σαν κομμάτια ενός παζλ που είχαν μπει στη σωστή θέση.

Παρόλα αυτά, όταν καμιά φορά λικνιζόταν μπρος-πίσω στην κουνιστή πολυθρόνα του, ή όταν ολοκλήρωνε ένα παζλ, κάποιος αρκετά παρατηρητικός, θα μπορούσε να διακρίνει ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη του κυρίου Pebble, μία αδιόρατη αίσθηση ευχαρίστησης, σαν να είχε θυμηθεί ένα παλιό μυστικό.

Στα 55α γενέθλιά του, ο κύριος Pebble, χωρίς να έχει επηρεάσει είτε θετικά, είτε αρνητικά, ούτε έναν άνθρωπος στη ζωή του, χωρίς ούτε ο ίδιος να έχει επηρεαστεί από το περιβάλλον του, ή αν δει κανείς τη μεγαλύτερη εικόνα από το σύμπαν, χωρίς να έχει αφήσει το παραμικρό στίγμα σε αυτή τη γη, καθόταν αναπαυτικά στην κουνιστή πολυθρόνα του και λικνίζονταν μπρος-πίσω, νωχελικά, με ένα αδιόρατο μειδίαμα στα χείλη.

Η εικόνα που παρουσίαζε ο κήπος του ήταν αψεγάδιαστη και ο ίδιος μόλις είχε τοποθετήσει το τελευταίο κομμάτι στο παζλ μιας φωτογραφίας του πίνακα του Σεζάν "Le Jardiniere".

Το λίκνισμα του ξαφνικά σταμάτησε σε μιαν αφύσικη στάση. Μια στάση που αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας, αφήνοντάς τον να κοιτάει με ένα μετέωρο βλέμμα καρφωμένο κάπου ψηλά, το μειδίαμα παγιωμένο στα χείλη του, καθώς ένα απαλό αεράκι ταρακούνησε ελαφρά τα φύλλα των λουλουδιών στον κήπο του.

Ακίνητος όπως ήταν, με το ολοκληρωμένο παζλ στο τραπεζάκι μπροστά του, μικρές γραμμές άρχισαν να διαγράφονται πάνω του, γραμμές που ακολουθούσαν καμπυλωτές πορείες και διασταυρώνονταν, χωρίζοντας την υπόσταση του κυρίου Pebble σε μικρά κομμάτια σαν παζλ.

Όταν η διαγράμμιση ολοκληρώθηκε, ο κύριος Pebble σαν να κατέρρευσε στα εξ ων συνετέθη, η πολυθρόνα ξεκίνησε και πάλι να λικνίζεται με ένα σωρό από κομμάτια παζλ πάνω της, όπως και στο ξύλινο πάτωμα τριγύρω.

Όταν, μετά από αρκετό καιρό είναι η αλήθεια, έγινε αντιληπτή η απουσία του κυρίου Pebble και ένα όργανο της τάξης μπήκε στο σπίτι του, τα κομμάτια του παζλ που μάζεψε από την κουνιστή πολυθρόνα και από το πάτωμα, δεν μπορούσαν να

 συνδυαστούν με κανένα τρόπο.

Ήταν όλα ίδια.