Ο ήλιος έπεφτε πάνω μου και ο ιδρώτας είχε φτάσει μέχρι τις πατούσες. Πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω. Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου σε τέτοια κατάσταση ξανά. Σχεδόν είχε παραλύσει η σκέψη και οι αισθήσεις μου. Ήταν και αυτή η αφόρητη ζέστη που χειροτέρευε πιο πολύ τα πράγματα. Χεζόμουνα.
Δεν ήταν ένα φυσιολογικό χέσιμο. Τέτοιο πράμα δεν είχα ξανανιώσει. Ξεκινούσε απ’το στομάχι μου, το οποίο δε θυμάμαι να είχε ξαναπαραπονεθεί τόσο πολύ με αυτό που μόλις είχε περάσει από μέσα του. Οι ήχοι που έκανε ήταν σαν από ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας μαζί. Πονούσα κιόλας. Αλλά αυτό που με τρόμαζε δεν ήταν το στομάχι μου, όσο αυτό το αφόρητο κάψιμο στην κωλοτρυπίδα. Ένα κάψιμο, που σε συνδυασμό με την αφόρητη ζέστη το ένιωθα σα πυρωμένο σίδερο στην τρυφερή μου οπή. Κάτι τέτοιο δεν το περίμενα. Και με τρόμαζε πραγματικά.
Πίστευα ότι δεν υπήρχε λύση. Χαμένος στην έρημο, χωρίς χαρτί, μόνο λίγο νερό για να πιω και ούτε μια πέτρα τριγύρω, μόνο καυτή άμμος.
Κι όμως. Τελικά υπάρχει θεός ή Αλλάχ ή Βούδας ή αυτό το ανώτερο ον, που τη στιγμή που έχεις φτάσει στο υπέρτατο σημείο της σήψης, έρχεται με το χέρι βοηθείας του να τα απαλύνει όλα. Στα εκατό μέτρα, διέκρινα ένα χωριό. Το μαρτυρικό μου βασανιστήριο θα έφτανε πλέον στο τέλος του.
Δεν είχα υπολογίσει όμως το μέγεθος της δύναμης της αναστάτωσης που αναμόχλευε στα σωθικά μου.
Ήμουν πραγματικά αποφασισμένος να συσφίξω κάθε δυνατό μυ και να κρατήσω μέσα μου τον όλεθρο που ήταν έτοιμος να εξαπολυθεί, να εξαπλωθεί και να διαιωνιστεί. Δεν τα κατάφερα. Απέτυχε κάθε προσπάθεια καταστολής του ανεπανάληπτου. ΕΧΕΣΑ. ΧΕΣΤΗΚΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ και δεν ήταν καλό.
Δε με ένοιαζε όμως τίποτα πλέον. Ένιωθα λυτρωμένος. Τελικά άξιζε να περιμένω και να βασανίζομαι τόση ώρα. Η ηδονή της απελευθέρωσης ήταν απερίγραπτη. Βρισκόμουν όμως πλέον μπροστά σε ένα μεγάλο δίλλημα: Να περάσω από το χωριό για να αποβάλλω αυτό το βόθρο που είχε σκεπάσει το εσώρουχό μου ή να σύνεχίσω το δρόμο μου με κίνδυνο να συγκαώ ανεπανόρθωτα?
Κι όταν νομίζεις ότι τα χειρότερα πέρασαν, ένα δεύτερο κύμα αγωνίας με τάραξε μέχρι τα κατάβαθα του δωδεκαδακτύλου μου. Είπα όχι...Αυτή τη φορά θα νικήσω. Θα πάω μέχρι την ταβέρνα του χωριού, θα ζητήσω να χρησιμοποιήσω το μέρος και θα λυτρωθώ. Λάθος μου να υποτιμήσω τη διάρροια. Μόλις πέρασα την πόρτα αυτού του, κατα τα άλλα συμπαθητικού, ταβερνείου κι ενώ πίστευα ότι τα βάσανά μου σύνταμα θα τελειώσουν, η μυρωδιά του παστουρμά μου έδωσε τη χαριστική βολή. Ένα σφύριγμα ακούστηκε από πίσω μου και μετά καυτή η διάρροια κύλησε κατά μήκος του αριστερού μου μηρού και σχημάτισε λίμνη που άχνιζε ανάμεσα στα πόδια μου .
Δε με ένοιαζε τίποτα πια. Ήμουν σε απελπιστική κατάσταση κάτι που μου το έδωσε να το καταλάβω το εμβρόντητο βλέμμα του ταβερνιάρη. Προσπάθησα να συνεχίσω σαν υπνωτισμένος να φτάσω στην τουαλέτα. Η ζέστη της καυτής μέρας, η ακατάπαυστη εφίδρωση και η ξαφνική απώλεια υγρών από πίσω μου με έκαναν να μη βλέπω μπροστά μου. Ζαλιζόμουν και ένα βουητό άρχισε να ταλαιπωρεί το κεφάλι μου. Παραπάτησα και βρέθηκα εκεί που δεν έπρεπε να βρεθώ. Με ένα λάθος βήμα στη νεοσχηματισμένη λίμνη από κάτω μου και μετά από μια θεαματική στροφή στον αέρα, τα μούτρα μου πλέον δεν είχαν πλέον και πολύ διαφορά από το γκώλο μου.
Σηκώθηκα σαν να μην έτρεχε τίποτα. Τα μαθήματα υποκριτικής στην ομάδα θεάτρου του πανεπιστημίου , ήταν ώρα να εφαρμοστούν. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη και ενώ ήμουν έτοιμος, άνετα να συνεχίσω την πορεία μου προς την τουαλέτα, είδα όλους τους θαμώνες του μαγαζιού να έχουν πέσει στα γόνατα και να με προσκυνούν σαν να ήμουν ένας έκπτωτος θεός. Είχα ακούσει στο παρελθόν για ένα χωριό στην έρημο που επιδίδονταν στην κοπρολαγνία αλλά νόμιζα ότι πρόκειται για δυσειδαιμονία.
Με πλησίαζαν σαν υπνωτισμένοι. Τρόμαξα και μια βρεγμένη κλανιά έδωσε το έναυσμα στην φρενίτιδα. Με άγγιζαν παντού και με πήραν στα χέρια τους. Είχα παραλύσει αλλά το έντερό μου όχι. Οι βρυχυθμοί του τους έδωσε ρυθμό και χοροπηδώντας με πήγαν στη γούρνα του συλλογικού σκατού και με βάφτησαν πολυούχο του χωριού.
“Σκατά” σκέφτηκα και άλλη μια σκατούλα γλύστρισε κομψά μέχρι τη γάμπα. “ Δεν είμαι ‘γω για τέτοια” Ποτέ δεν ήμουν ηγετικός χαρακτήρας αλλά τώρα είχα μια ευκαιρεία να γίνα κάτι στη ζωή μου. Σήκωσα τα χέρια. Είδα τη σκιά μου να σχηματίζει το σύμβολο του σταυρού. Όλοι σώπασαν στο θέαμα. Η μπόχα ήταν ανυπόφορη κάτι που έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί και το πρόσωπό μου να μορφάσει σε μια έκφραση συγκρατημένης αηδίας και αποστροφής. Όλοι το είδαν και αναφώνησαν:
“Πνίχτε τον στα σκατά του” “ Πνίχτε τον” . Κάτι είχα κάνει λάθος! Οι εκφάνσεις λατρείας είχαν μετατραπεί σε αδυσώπητη οργή. Δεν είχα καταλάβει τι πήγε στραβά(?). Πίεσα τον εαυτό μου, έτσι ώστε η διάρροιά μου να συνεχιστεί, να πλημμυρίσει την πλατεία και να μετατραπώ ξανά στο ίνδαλμα που, μερικά λεπτά πριν, όλο το χωριό είχε λατρέψει.
Αλλά τελικά από αλλού εκσφενδονίστηκε το συντριβάνι..! Όπως ήμουν ανάσκελα (αλήθεια πότε βρέθηκα έτσι?) το κίτρινο κάτουρό μου τους ευλόγισε όλους και πραγματικό δέος ηρέμησε τα πρόσωπά τους. Εκείνη την ώρα trance μουσική ακούστηκε από κάπου. Με πλησίασαν , με αγκάλιασαν και με ύμνησαν και ένας χορός μέθης και ζάλης ξεκίνησε. Όλοι γδύθηκαν και άρχισαν να κατουράνε ο ένας τον άλλον. Από την εξάντληση γονάτισα και βρέθηκα να με λούζουν αμέτρητα κατρουλιά. Έφυγα μπουσουλώντας και μετά από λίγο άρχισα να τρέχω...
Μετά από τρεις μέρες ήμουν στη Νεα Υόρκη. Οι συνάδελφοι με χαιρέτησαν το πρώτο πρωϊ στο γραφείο με το ίδιο κενό βλέμμα. Όταν άκουσα το καζανάκι να λειτουργεί λίγο αργότερα, σήκωσαν το φρύδι τους και με την ίδια έκφραση ‘μα τι μαλάκας είναι αυτός’, με είδαν να φεύγω αλαλάζοντας και τρέχοντας προς την έξοδο κινδύνου.[1]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου